akt zawierzenia Miłosierdziu Bożemu

O najmiłosierniejszy Jezu, Twoja dobroć jest nieskończona, a skarby łask nieprzebrane. Ufam bezgranicznie Twojemu miłosierdziu, które jest ponad wszystkie dzieła Twoje. Oddaję się Tobie całkowicie i bez zastrzeżeń, ażeby w ten sposób móc żyć i dążyć do chrześcijańskiej doskonałości. Pragnę szerzyć Twoje miłosierdzie poprzez spełnianie dzieł miłosierdzia, tak wobec duszy, jak i ciała, zwłaszcza starając się o nawrócenie grzeszników, niosąc pociechę potrzebującym pomocy, chorym i strapionym. Strzeż mnie więc, o Jezu, jako własności swojej i chwały swojej. Jakkolwiek czasami drżę ze strachu, uświadamiając sobie słabość moją, to jednocześnie mam bezgraniczną ufność w Twoje miłosierdzie. Oby wszyscy ludzie poznali zawczasu nieskończoną głębię Twego miłosierdzia, zaufali Mu i wysławiali Je na wieki.

Amen

Znak krzyża

Intencja:
O odnowienie wiary każdego z nas, by prowadziła do umocnienia ducha naszego narodu.

Ojcze nasz...

Zdrowaś Maryjo...

Dowolna Modlitwa w intencji Ojczyzny (sugerowana Modlitwa za Ojczyznę ks. Piotra Skargi SJ)

Modlitwa za Ojczyznę
Boże, Rządco i Panie narodów, z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać, a za przyczyną Najświętszej Panny, Królowej naszej,
błogosław Ojczyźnie naszej, by Tobie zawsze wierna,
chwałę przyniosła Imieniu Twemu, a syny swe wiodła ku szczęśliwości.
Wszechmogący wieczny Boże,
spuść nam szeroką i głęboką miłość ku braciom i najmilszej Matce, Ojczyźnie naszej, byśmy jej i ludowi Twemu, swoich pożytków zapomniawszy,
mogli służyć uczciwie.
Ześlij Ducha Świętego na sługi Twoje,
rządy kraju naszego sprawujące, by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym mądrze i sprawiedliwie zdołali kierować.
Przez Chrystusa, Pana naszego.
Amen.    

Instrukcja Episkopatu Polski dotycząca posługiwania chorym i umierającym

WPROWADZENIE

1. Chrystus „otaczaÅ‚ wielkÄ… troskÄ… chorych w ich potrzebach cielesnych i duchowych oraz to samo poleciÅ‚ czynić swoim wiernym” (Sakramenty chorych nr 5). PosyÅ‚ajÄ…c ApostoÅ‚ów poleciÅ‚ im uzdrawianie chorych (por. Mt 10,8). Polecenie to wypeÅ‚nia KoÅ›cióÅ‚ „zarówno przez opiekÄ™, jakÄ… otacza chorych, jak i przez modlitwÄ™ wstawienniczÄ…, którÄ… im towarzyszy” (KKK 1509), a zwÅ‚aszcza udzielajÄ…c sakramentu namaszczenia chorych. Katechizm KoÅ›cioÅ‚a katolickiego zalicza namaszczenie chorych oraz sakrament pokuty i pojednania do sakramentów uzdrowienia. Chrystus, który przyszedÅ‚ na Å›wiat, aby „uleczyć caÅ‚ego czÅ‚owieka, duszÄ™ i ciaÅ‚o; jest lekarzem, którego potrzebujÄ… chorzy” (KKK 1503). Z woli Chrystusa „KoÅ›cióÅ‚ mocÄ… Ducha ÅšwiÄ™tego kontynuuje Jego dzieÅ‚o zbawienia, które obejmuje także jego wÅ‚asne czÅ‚onki. Jest to celem dwóch sakramentów uzdrowienia: sakramentu pokuty i namaszczenia chorych” (KKK 1421).
2. Niebezpiecznie i ciężko chorzy potrzebujÄ… szczególnej Å‚aski Bożej, aby nie upadli na duchu i nie zachwiali siÄ™ w wierze. Dlatego w sakramencie namaszczenia Chrystus „daje swoim wiernym, dotkniÄ™tym chorobÄ…, potężnÄ… moc i obronÄ™” (Sakramenty chorych nr 5). Duszpasterze powinni pouczać wiernych o jego przeznaczeniu i skutkach (por. KL 73; KK 11), a „wierni zachÄ™cać chorych do wezwania kapÅ‚ana i przyjÄ™cia tego sakramentu”. Chorzy zaÅ› „powinni przygotować siÄ™ do jego przyjÄ™cia przez dobre dyspozycje, z pomocÄ… swego duszpasterza i caÅ‚ej wspólnoty koÅ›cielnej” (KKK 1516).
3. W nauczaniu o sakramencie namaszczenia chorych należy korzystać z teologicznego i pastoralnego wprowadzenia do rytuaÅ‚u „Sakramenty chorych”, Katechizmu KoÅ›cioÅ‚a katolickiego o sakramentach uzdrowienia (KKK 1420-1532) oraz na literaturze teologiczno-pastoralnej.
4. PosÅ‚ugiwanie chorym i umierajÄ…cym w ramach duszpasterstwa parafialnego oraz posÅ‚uga kapelanów w szpitalach, obejmuje odwiedzanie i wspieranie ich modlitwÄ…, zanoszenie Komunii Å›w., udzielanie sakramentu pokuty i pojednania, sakramentu namaszczenia chorych i Wiatyku (por. Sakramenty chorych, RozdziaÅ‚ I-IV i V-VI).

RYTUAŁ „SAKRAMENTY CHORYCH. OBRZĘDY I DUSZPASTERSTWO”

1. ObrzÄ™dy zwiÄ…zane z duszpasterstwem chorych i umierajÄ…cych zawiera rytuaÅ‚ „Sakramenty chorych. ObrzÄ™dy i duszpasterstwo”. Wydawnictwo Å›w. Jacka: Katowice 1998. Jego część pierwsza poÅ›wiÄ™cona jest duszpasterstwu chorych i obejmuje: Odwiedzanie chorych (Rozdz. I); KomuniÄ™ Å›w. chorych (Rozdz. II), ObrzÄ™d namaszczenia chorych (Rozdz. III) i Namaszczenie chorych w wielkim zgromadzeniu (Rozdz. IV). W części drugiej sÄ… obrzÄ™dy sprawowane w ramach duszpasterstwa umierajÄ…cych: Wiatyk (Rozdz. V); Udzielanie sakramentów choremu w bliskim niebezpieczeÅ„stwie Å›mierci (Rozdz. VI); Bierzmowanie w niebezpieczeÅ„stwie Å›mierci (Rozdz. VII) i Modlitwy przy konajÄ…cych (Rozdz. VIII). W części III zamieszczone sÄ… teksty do wyboru, z których należy korzystać stosownie do konkretnych warunków w posÅ‚ugiwaniu chorym.
2. MyÅ›lÄ… przewodniÄ… rytuaÅ‚u jest takie duszpasterskie posÅ‚ugiwanie chorym, aby otrzymali od duszpasterza i wspólnoty parafialnej, na ile to jest możliwe, to wszystko co ich zdrowi bracia i siostry otrzymujÄ… w ramach zwyczajnego duszpasterstwa, uczestniczÄ…c w liturgii w koÅ›ciele parafialnym, lub innych miejscach wspólnej modlitwy.
3. Wierni w czasie choroby nie mogÄ… czuć siÄ™ osamotnieni, lecz praktycznie powinni doÅ›wiadczać tego, że za poÅ›rednictwem i przez posÅ‚ugÄ™ duszpasterza oraz ich najbliższego 2 otoczenia, pozostajÄ… w żywej Å‚Ä…cznoÅ›ci z miejscowÄ… wspólnotÄ… oraz z Chrystusem obecnym w KoÅ›ciele. Dlatego rytuaÅ‚ zaleca posÅ‚ugiwanie chorym rozpoczynać od ich odwiedzania poÅ‚Ä…czonego z krótkÄ… liturgiÄ… sÅ‚owa Bożego, udzielaniem sakramentu pokuty oraz zanoszenia im Komunii Å›w. (por. I część rytuaÅ‚u) i w odpowiednim czasie udzielaniem sakramentu namaszczenia chorych.
4. Opieka duszpasterska nad chorymi, sprawowana wedÅ‚ug wskazaÅ„ rytuaÅ‚u ma ożywiać w wiernych Å›wiadomość, że w stanie choroby sÄ… Chrystusowi Panu szczególnie bliscy. Jako czÅ‚onkowie Mistycznego CiaÅ‚a Chrystusa tj. KoÅ›cioÅ‚a „speÅ‚niajÄ… w nim szczególne zadanie”. „ŁączÄ…c siÄ™ z Chrystusem cierpiÄ…cym, uÅ›wiÄ™cajÄ… swojÄ… chorobÄ™” i z modlitwy „czerpiÄ… siÅ‚Ä™ do znoszenia cierpieÅ„” (Sakramenty chorych nr 43). Przeżywane w tym duchu choroby i zÅ‚Ä…czone z niÄ… cierpienia przynoszÄ… zbawienne owoce dla KoÅ›cioÅ‚a i Å›wiata, a chorych przygotowujÄ… na spokojne przejÅ›cie do Domu Ojca.

ODWIEDZANIE CHORYCH I UDZIELANIE IM KOMUNII ŚWIĘTEJ

1. Zgodnie z zaleceniami zawartymi w Rytuale, duszpasterze powinni regularnie odwiedzać ciężko i obÅ‚ożnie chorych, oraz osoby w podeszÅ‚ym wieku, które nie mogÄ… uczestniczyć w liturgii sprawowanej w koÅ›ciele; wspierać ich modlitwÄ… poÅ‚Ä…czonÄ… ze sÅ‚owem Bożym, sakramentem pokuty i KomuniÄ… Å›wiÄ™tÄ…. „Osoby w podeszÅ‚ym wieku lub zÅ‚ożone jakÄ…Å› chorobÄ…, jak również ci, którzy siÄ™ nimi opiekujÄ…, mogÄ… przyjąć NajÅ›wiÄ™tszÄ… EucharystiÄ™, chociażby coÅ› spożyli w ciÄ…gu godziny poprzedzajÄ…cej” (KPK kan. 919 § 3). Odwiedziny chorego w jego domu przez duszpasterzy przyczyniajÄ… siÄ™ do tego, że obecność kapÅ‚ana u chorego nie bÄ™dzie siÄ™ kojarzyć z jego bliskÄ… Å›mierciÄ…, a jemu samemu uÅ‚atwiÄ… wybranie odpowiedniego czasu na przyjÄ™cie sakramentu namaszczenia chorych. Duszpasterze powinni także modlitwÄ… otaczać leżących w szpitalu swoich parafian, a także w miarÄ™ możliwoÅ›ci odwiedzać ich w szpitalu.
2. W odwiedzaniu chorych duszpasterzy wspomagajÄ… osoby życia konsekrowanego, alumni seminariów duchownych, a także osoby Å›wieckie czynne w parafialnej akcji charytatywnej. Odpowiednio przygotowane przez duszpasterzy mogÄ… chorym czytać Pismo ÅšwiÄ™te i modlić siÄ™ z nimi, a diakoni i akolici oraz ustanowieni przez biskupa nadzwyczajni szafarze Komunii Å›w. zanosić im EucharystiÄ™. JeÅ›li chory lub osoba w podeszÅ‚ym wieku pragnie przyjąć sakrament pokuty i pojednania, informujÄ… o tym duszpasterzy.
3. W parafiach, na terenie których mieszkajÄ… kapÅ‚ani emeryci i rezydenci, byÅ‚oby wskazane, aby jeżeli siÅ‚y im na to pozwalajÄ…, w możliwym dla nich zakresie, sÅ‚użyli pomocÄ… miejscowym duszpasterzom w odwiedzaniu chorych i osób starszych.

SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH

1. Przez namaszczenie chorych i modlitwÄ™ kapÅ‚ana KoÅ›cióÅ‚ poleca chorych Chrystusowi, aby ich podźwignÄ…Å‚ i zbawiÅ‚ (por. Jk 5,14-15; KK 11). „Sakrament ten udziela choremu Å‚aski Ducha ÅšwiÄ™tego, która pomaga caÅ‚emu czÅ‚owiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze Å›mierci. DziÄ™ki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwoÅ›ci choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeÅ›li to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy” (Sakramenty chorych nr 6). WedÅ‚ug Katechizmu KoÅ›cioÅ‚a katolickiego „pierwszÄ… Å‚askÄ… sakramentu namaszczenia chorych jest Å‚aska umocnienia, pokoju i odwagi, by przezwyciężyć trudnoÅ›ci zwiÄ…zane ze stanem ciężkiej choroby lub niedoÅ‚Ä™stwem staroÅ›ci” (KKK 1520). Chory dziÄ™ki Å‚asce tego sakramentu „przyczynia siÄ™ do uÅ›wiÄ™cenia KoÅ›cioÅ‚a i do dobra wszystkich ludzi, za których KoÅ›cióÅ‚ cierpi i ofiaruje siÄ™ przez Chrystusa Bogu Ojcu” (KKK 1522). Na spoÅ‚eczny i eklezjalny charakter namaszczenia chorych wskazuje zwyczaj gromadzenia siÄ™ wiernych wokóÅ‚ chorego przyjmujÄ…cego sakramenty Å›wiÄ™te. Ten 3 zwyczaj wspólnej modlitwy przy Å‚óżku chorego należy podtrzymywać i do niego zachÄ™cać.
2. W katechezie oraz w przepowiadaniu podczas sprawowania liturgii należy pouczać wiernych, że namaszczenie chorych nie jest sakramentem dla umierajÄ…cych, ale przeznaczone jest dla tych, którzy znajdujÄ… siÄ™ stanie ciężkiej i niebezpiecznej choroby. Należy także wskazywać na możliwość przyjÄ™cia sakramentu namaszczenia chorych przez osoby w podeszÅ‚ym wieku, choćby nie wystÄ™powaÅ‚y u nich objawy rozpoznanej choroby (Sakramenty chorych nr 11; por. KPK kan. 1004 § 1).
3. Należy zachÄ™cać wiernych do noszenia symboli religijnych np. medalika, krzyżyka, (znaku religijnego w formie plakietki na szybie samochodu), które w razie wypadku byÅ‚yby znakiem ich wiary i przynależnoÅ›ci do KoÅ›cioÅ‚a a tym samym uÅ‚atwiaÅ‚y szafarzowi ewentualne udzielenie sakramentów w niebezpieczeÅ„stwie Å›mierci. Dobrym zwyczajem jest noszenie przez kierowców kartki z proÅ›bÄ… o wezwanie kapÅ‚ana w razie poważnego wypadku i zagrożenia życia.
4. DoÅ›wiadczenie potwierdza, że postawa czÅ‚owieka wobec choroby i sakramentu namaszczenia wiąże siÄ™ Å›ciÅ›le z caÅ‚ym jego dotychczasowym życiem religijnym. Wierni czÄ™sto przystÄ™pujÄ…cy do sakramentu pokuty i Komunii Å›wiÄ™tej zwykle sami proszÄ… o sakrament namaszczenie chorych. Natomiast ci, którzy zaniedbujÄ… praktyki religijne, zwÅ‚aszcza przyjmowanie sakramentów, wymagajÄ… najpierw ewangelizacji, aby doprowadzić ich do prawdziwego nawrócenia i rozumienia znaczenia sakramentów w czasie choroby i staroÅ›ci.
5. Wiernych udających się na leczenie do szpitala, a zwłaszcza przed poważną operacją, należy zachęcać, aby, jeśli to możliwe, przyjęli sakrament pokuty i namaszczenia w swojej parafii. Jeśli tego nie uczynią w parafii, powinni o te sakramenty prosić kapelana szpitala.
6. W ramach duszpasterstwa chorych rytuaÅ‚ przewiduje dwie formy udzielania sakramentu namaszczenia: 1) zwyczajnÄ…, kiedy namaszczenie zwykle poprzedza sakramentalna spowiedź chorego; 2) udzielanie sakramentu namaszczenia wiÄ™kszej liczbie chorych, w czasie jednej celebracji, z udziaÅ‚em wspólnoty parafialnej, także podczas Mszy Å›w. OkazjÄ… do tego sÄ… rekolekcje, misje parafialne, okresowe dni chorych, pielgrzymki, wizytacje kanoniczne parafii. KoÅ›cióÅ‚ jednak okreÅ›la, że w takiej wspólnotowej liturgii sakrament namaszczenia chorych mogÄ… przyjąć tylko ciężko chorzy i osoby „w podeszÅ‚ym wieku, których siÅ‚y opuszczajÄ…, również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba” (Sakramenty chorych nr 11). Nie można stosować kryterium wieku. Wszyscy proszÄ…cy o sakrament powinni być „odpowiednio przygotowani i wewnÄ™trznie usposobieni” (KPK kan. 1002), czyli w stanie Å‚aski uÅ›wiÄ™cajÄ…cej. Należy przy tym przypominać o możliwoÅ›ci powtarzania sakramentu namaszczenia wtedy, gdy „chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeÅ›li w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeÅ„stwo stanie siÄ™ poważniejsze” (KPK kan. 1004 § 2).
7. Natomiast w bliskim niebezpieczeÅ„stwie Å›mierci udziela siÄ™ w jednym obrzÄ™dzie trzech sakramentów w nastÄ™pujÄ…cej kolejnoÅ›ci: sakrament pokuty i pojednania (nawet tylko po ogólnej spowiedzi), namaszczenie chorych i Wiatyk. JeÅ›li nie ma czasu, aby udzielić tych sakramentów w podanej kolejnoÅ›ci, należy najpierw umożliwić choremu „odbycie sakramentalnej spowiedzi, w koniecznym wypadku nawet ogólnej, nastÄ™pnie udziela siÄ™ Wiatyku […] dopiero jeÅ›li czas pozwala należy udzielić Å›wiÄ™tego namaszczenia”. JeÅ›li chory nie może przyjąć Komunii Å›w. „należy mu udzielić namaszczenia chorych”. (Sakramenty chorych nr 30-31).

KOMU UDZIELA SIĘ SAKRAMENTU NAMASZCZENIA?

1. „Z wielkÄ… gorliwoÅ›ciÄ… i pilnoÅ›ciÄ… należy udzielać tego sakramentu wiernym, których życie jest zagrożone z powodu choroby lub podeszÅ‚ego wieku” (Sakramenty chorych nr 8; por. KL 73). „Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiÄ…gniÄ™ciu używania rozumu, z powodu choroby lub staroÅ›ci zaczyna znajdować siÄ™ w niebezpieczeÅ„stwie (in periculo incipit versari”, KPK kan. 1004 § 1).
2. „Przed operacjÄ… można udzielić namaszczenia chorych, jeżeli przyczynÄ… operacji jest 4 niebezpieczna choroba” (Sakramenty chorych nr 10).
3. „Osobom w podeszÅ‚ym wieku, których siÅ‚y opuszczajÄ…, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba” (Sakramenty chorych nr 11).
4. „Dzieciom również należy udzielać namaszczenia chorych, jeżeli osiÄ…gnęły taki poziom umysÅ‚owy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie” (Sakramenty chorych nr 12; por. KPK kan. 1004 § 1). Dotyczy to zwÅ‚aszcza dzieci, których życie jest poważnie zagrożone np. przez nieuleczalne choroby (np. nowotworowe). Odpowiednio przygotowane przez rodziców i kapÅ‚ana mogÄ… Å›wiadomie i owocnie przyjąć ten sakrament duchowego umocnienia. „W razie wÄ…tpliwoÅ›ci, czy dzieci osiÄ…gnęły używanie rozumu należy udzielić sakramentu” (Sakramenty chorych nr 12; por. KPK kan. 1005).
5. „Sakrament ten wolno powtórzyć, jeÅ›li chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeÅ›li w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeÅ„stwo stanie siÄ™ poważniejsze” (KPK kan. 1004 § 2; por. Sakramenty chorych nr 9). Jednak nie należy udzielać go zbyt czÄ™sto, jeÅ›li nie zachodzi prawdziwa konieczność.
6. „Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, należy udzielić sakramentu, jeżeli istnieje prawdopodobieÅ„stwo, że jako wierzÄ…cy prosiliby o to, gdyby byli przytomni” (Sakramenty chorych nr 14). „Sakramentu należy udzielić chorym, którzy – bÄ™dÄ…c przytomni na umyÅ›le – przynajmniej poÅ›rednio o niego prosili” (KPK kan. 1006).
7. „W wÄ…tpliwoÅ›ci, czy chory osiÄ…gnÄ…Å‚ używanie rozumu, czy poważnie choruje albo czy rzeczywiÅ›cie już umarÅ‚, należy udzielić tego sakramentu” (KPK kan. 1005).
8. „KapÅ‚an wezwany do chorego, który już umarÅ‚, niech bÅ‚aga Boga, aby go uwolniÅ‚ od grzechów i przyjÄ…Å‚ litoÅ›ciwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela” (Sakramenty chorych nr 15). UmarÅ‚ym nie udziela siÄ™ żadnego sakramentu.
9. „Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwajÄ… w jawnym grzechu ciężkim” (KPK kan. 1007).
10. NIGDY NIE UDZIELA SIĘ SAKRAMENTU NAMASZCZENIA WARUNKOWO, tzn. używajÄ…c formuÅ‚y „JeÅ›li żyjesz”, lub podobnej, wyrażajÄ…cej warunek. JeÅ›li kapÅ‚an ma przynajmniej moralnÄ… pewność, że chory jeszcze żyje, udziela mu sakramentu namaszczenia w zwykÅ‚y sposób. Po publikacji KPK w 1983 r. wprowadzono zmiany w wydanych wczeÅ›niej ksiÄ™gach liturgicznych. (Variationes ad normam Codicis Iuris Canonici in Ordinem Unctionis infirmorum eorumque pastoralis curae. „Notitiae” 19:1983 s. 551-553). W Rytuale Ordo unctionis infirmorum tytuÅ‚ De unctione sub conditione należy zastÄ…pić przez De unctione in dubio an infirmus adhuc vivat. Czyli zamiast „Warunkowe udzielenie namaszczenia” powinno być „Namaszczenie w wÄ…tpliwoÅ›ci czy chory jeszcze żyje”. OdnoÅ›na rubryka (Sakramenty chorych nr 196) powinna brzmieć: „JeÅ›li kapÅ‚an ma wÄ…tpliwość, czy chory jeszcze żyje, udziela namaszczenia w ten sposób: Przy namaszczeniu czoÅ‚a mówi: „Przez to Å›wiÄ™te namaszczenie niech Pan w swoim nieskoÅ„czonym miÅ‚osierdziu wspomoże ciebie Å‚askÄ… Ducha ÅšwiÄ™tego. Amen”. Przy namaszczeniu rÄ…k mówi: „Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech ciÄ™ wybawi i Å‚askawie podźwignie. Amen”. Zależnie od okolicznoÅ›ci może dodać modlitwÄ™ odpowiedniÄ… do stanu chorego. (Sakramenty chorych nr 194).

SZAFARZ SAKRAMENTU NAMASZCZENIA CHORYCH

1. „Namaszczenia chorych ważnie udziela każdy kapÅ‚an i tylko kapÅ‚an” (KPK kan. 1003 § 1; por. Sakramenty chorych nr 16). RytuaÅ‚ i Kodeks prawa kanoniczego mówiÄ… także o „obowiÄ…zku i prawie udzielania namaszczenia chorych” ciążącym na wszystkich kapÅ‚anach, „którym zlecono duszpasterstwo w stosunku do wiernych, powierzonych ich pasterskiej trosce”. Również każdy kapÅ‚an „z uzasadnionej przyczyny” może udzielić tego sakramentu (KPK kan. 1003 § 2). KapÅ‚ani podróżujÄ…cy mogÄ… mieć przy sobie olej chorych, aby w razie koniecznoÅ›ci mogli udzielić sakramentu namaszczenia chorych (por. KPK kan. 1003 § 3).
2. „Ani diakoni ani wierni Å›wieccy nie mogÄ… być szafarzami tego sakramentu i jakiekolwiek dziaÅ‚anie w tym kierunku stanowi symulacjÄ™ sakramentu. Doktryna ta jest definitive tenenda. ByÅ‚aby to symulacja udzielania sakramentu” (Congregatio pro Doctrina Fidei. Nota circa il ministro del Sacramento dell’unzione degli infirmi (11 II 2005) podpisana przez Józefa kard. Ratzingera. „Notitiae” 41:2005 s. 479. Commento. Tamże s. 480-483).

WIATYK

1. Sakramentem umierajÄ…cych jest Komunia Å›w. w formie Wiatyku, do którego przyjÄ™cia „zobowiÄ…zani sÄ… wszyscy ochrzczeni, którzy mogÄ… przyjąć EucharystiÄ™” (Sakramenty chorych nr 27, por. KPK kan. 921 §1). Nawet jeÅ›li tego dnia przyjÄ™li już KomuniÄ™ Å›w. „to jednak bardzo siÄ™ zaleca, aby znalazÅ‚szy siÄ™ w niebezpieczeÅ„stwie Å›mierci otrzymali ponownie KomuniÄ™ Å›w.” (KPK kan. 921 § 2 ). „Udzielania Wiatyku chorym nie należy zbytnio odkÅ‚adać. Duszpasterze powinni czuwać nad tym, aby chorzy byli posileni wtedy, gdy sÄ… jeszcze w peÅ‚ni Å›wiadomi” (Sakramenty chorych nr 27; por. KPK kan. 922).
2. Do obowiÄ…zków duszpasterzy należy troska o to, aby wierni nie odkÅ‚adali przyjÄ™cia Wiatyku, „lecz zostali nim pokrzepieni, dopóki majÄ… peÅ‚nÄ… Å›wiadomość” (Sakramenty chorych nr 27).
3. Przede wszystkim do czÅ‚onków rodziny i opiekunów chorego należy powiadomienie chorego o zbliżajÄ…cej siÄ™ Å›mierci, aby sam prosiÅ‚ o Wiatyk i w czasie jego obrzÄ™du odnowiÅ‚ chrzcielne wyznanie wiary. Jeżeli za zgodÄ… ordynariusza, Wiatyku udziela siÄ™ w czasie Mszy Å›wiÄ™tej, sprawowanej przy chorym, wówczas tak choremu, jak i uczestniczÄ…cym w liturgii udziela siÄ™ Komunii Å›wiÄ™tej pod obiema postaciami. Gdyby chory, przy którym sprawuje siÄ™ MszÄ™ Å›wiÄ™tÄ… nie mógÅ‚ przyjąć Komunii Å›wiÄ™tej pod postaciÄ… chleba, udziela siÄ™ mu jej pod postaciÄ… wina (kapÅ‚an, po przyjÄ™ciu Krwi NajÅ›wiÄ™tszej pozostawia odrobinÄ™ w kielichu, którÄ… nastÄ™pnie podaje choremu albo z kielicha albo Å‚yżeczkÄ…, którÄ… puryfikuje wodÄ… i daje jÄ… do wypicia choremu).

ZAKOŃCZENIE

1. Chrystus – lekarz czÄ™sto żądaÅ‚ od chorych wiary (por. Mk 5,34.36; 9,23). Również KoÅ›cióÅ‚ wymaga od proszÄ…cych o sakramenty ich osobistej wiary. Dlatego o sakrament namaszczenia sami chorzy powinni prosić i być do jego przyjÄ™cia duchowo przygotowani i Å›wiadomie go przyjmować. ObowiÄ…zkiem szafarzy, przed ich udzieleniem jest ewangelizacja i katecheza, aby przyjmowali je z żywÄ… wiarÄ… i po odpowiednim przygotowaniu. W tym celu można wykorzystać czytania biblijne mówiÄ…ce o uzdrowieniach dokonanych przez Chrystusa i ApostoÅ‚ów. Sakramenty KoÅ›cioÅ‚a sÄ… bowiem dla wierzÄ…cych, ich wiarÄ™ zakÅ‚adajÄ…, wyrażajÄ… i umacniajÄ…. Udzielane sÄ… także w wierze KoÅ›cioÅ‚a i przyczyniajÄ… siÄ™ do duchowego wzrostu zarówno przyjmujÄ…cych je jak i caÅ‚ego KoÅ›cioÅ‚a. Kodeks prawa kanonicznego podkreÅ›la, że wierni majÄ… prawo otrzymywać od szafarzy sakramenty Å›wiÄ™te, jeÅ›li rozumnie o nie proszÄ… i sÄ… do nich odpowiednio przygotowani.
2. Namaszczenia chorych udziela siÄ™ tylko żyjÄ…cym, a jeÅ›li stracili Å›wiadomość, tylko wtedy, gdy szafarz ma moralnÄ… pewność, że gdyby mogli, prosiliby o ten sakrament. Taka praktyka ma również duże znaczenie wychowawcze. Nie jest także przeciwna twierdzeniu, że „sakramenty sÄ… dla ludzi”, ale wskazuje, że zawsze chodzi o ludzi wierzÄ…cych, którzy o nie proszÄ…. Nie stwarza również wrażenia, że dziaÅ‚ajÄ… „automatycznie”, ale udzielane sÄ… wiernym odpowiednio dysponowanym do ich przyjÄ™cia. Duszpasterze powinni również pamiÄ™tać, że Pan Bóg dziaÅ‚a i zbawia nie tylko przez sakramenty, ale także w inny sposób może czÅ‚owieka uwolnić od grzechów, np. przez akt żalu doskonaÅ‚ego.

Niniejsza Instrukcja została zatwierdzona 7 czerwca 2017 r. podczas 376 Zebrania Plenarnego Konferencji Episkopatu Polski w Zakopanem.

Chrzest

Sakrament Chrztu św.

• Chrztu Å›w. w naszej parafii udziela siÄ™ w w 3 niedzielÄ™ lub sobotÄ™ poprzedzajÄ…cÄ… na Mszy Å›w. o godz. 18.00.i w niedzielÄ™ na Mszy Å›w. o godz. 9.30
• Katecheza przedchrzcielna obejmuje jedno spotkanie i generalnie w Å›rodÄ™ poprzedzajÄ…cÄ…  dzieÅ„ chrztów. Do katechezy przedchrzcielnej zobowiÄ…zani sÄ… rodzice pierworodnego dziecka oraz chrzestni, którzy po raz pierwszy bÄ™dÄ… chrzestnymi. Chrzestni mogÄ… wczeÅ›niej uczestniczyć w katechezie przedchrzcielnej w miejscu swojego zamieszkania (w swojej parafii) uzyskujÄ…c pisemne potwierdzenie.
• Chrzest należy zgÅ‚osić w kancelarii przynajmniej dwa tygodnie przed terminem.
• Dokumenty niezbÄ™dne:
  • Å›wiadectwo urodzenia dziecka z UrzÄ™du Stanu Cywilnego;
  • zaÅ›wiadczenia rodziców chrzestnych z ich parafii zamieszkania (nie mylić z zameldowaniem).

CZY KAŻDY MOŻE ZOSTAĆ RODZICEM CHRZESTNYM?

Ze wzglÄ™du na zadania, jakie KoÅ›cióÅ‚ powierza rodzicom chrzestnym, muszÄ… oni speÅ‚niać okreÅ›lone wymogi. Można powiedzieć, że wymogi stawiane kandydatom na chrzestnych wynikajÄ… z charakteru ich zadaÅ„. Jeżeli rzeczywiÅ›cie majÄ… być osobami odpowiedzialnymi za rozwój i życie wiary swego „chrzeÅ›niaka”, sami muszÄ… być dojrzaÅ‚ymi i przykÅ‚adnymi Å›wiadkami wiary.

Nie może wiÄ™c dziwić, że KoÅ›cióÅ‚ stawia im wysokie wymagania, nawet wyższe niż rodzicom biologicznym czy prawnym opiekunom. WynikajÄ… one z troski o odpowiednie wychowanie religijne osoby ochrzczonej, dokonujÄ…ce siÄ™ w sprzyjajÄ…cej atmosferze dobrego przykÅ‚adu dawanego przez najbliższych. Warunki te wymienia kan. 874 I Kodeksu Prawa Kanonicznego.

By zostać dopuszczonym do przyjęcia zadania chrzestnego należy:

1) być wyznaczonym przez przyjmujÄ…cego chrzest (jeÅ›li jest to możliwe np. w przypadku chrztu dorosÅ‚ych),       jego rodziców, tego kto ich zastÄ™puje, a gdy ich nie ma, przez proboszcza lub szafarza sakramentu;

2) posiadać wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;

3) mieć ukończony szesnasty rok życia;

4) być katolikiem, po I Komunii św., bierzmowanym, prowadzić życie zgodne z wiarą i odpowiadające tej ważnej funkcji;

5) nie być biologicznym ojcem lub matką przyjmującego chrzest;

6) być wolnym od jakichkolwiek kar kościelnych, zgodnie z prawem wymierzonych czy deklarowanych.

Kandydaci na chrzestnych winni być katolikami wyznajÄ…cymi swÄ… wiarÄ™ życiem zgodnym z naukÄ… KoÅ›cioÅ‚a. Dlatego powinni posiadać odpowiedniÄ… formacjÄ™ religijnÄ…, zdobytÄ… poprzez katechizacjÄ™ i zaangażowanie w życie religijne, znać podstawowe prawdy wiary i zasady moralne oraz praktykować je w ramach wspólnoty parafialnej.

Nie można nikogo przymusić do pełnienia tej funkcji, dlatego konieczne jest oświadczenie woli przyjęcia tego zadania połączone z intencją jego wypełnienia.

Nie może wiÄ™c budzić zdziwienia, że nie dopuszcza siÄ™ do peÅ‚nienia tej funkcji osób żyjÄ…cych w zwiÄ…zkach niesakramentalnych czy konkubinatach.

Nie możne peÅ‚nić jej również mÅ‚odzież, która odmawia uczestnictwa w katechizacji, mimo że ze wzglÄ™du na swój wiek i naukÄ™ w szkole Å›redniej powinna w niej uczestniczyć.

Nie mogÄ… rodzicami chrzestnymi być ci, którzy popadli w kary koÅ›cielne zarówno wymierzone wyrokiem, jak i deklarowane, które zaciÄ…ga siÄ™ poprzez samo popeÅ‚nienie przestÄ™pstwa. Także apostaci czy schizmatycy nie mogÄ… być dopuszczeni do tej funkcji.

Nie może być chrzestnym osoba niewierząca, niepraktykująca (nie zachowująca przykazań kościelnych), mająca złą opinię w parafii, jawnie występująca przeciwko prawdom wiary i moralności. Wiąże się to z odpowiedzialnością za przyjęte zadanie.

RozumiejÄ…c doniosÅ‚e znaczenie roli rodziców chrzestnych w życiu osoby ochrzczonej widzimy, że ich wybór nie może być przypadkowy. Trzeba znaleźć kandydatów, którzy dziÄ™ki swojej wierze i sposobowi życia bÄ™dÄ… dawać wÅ‚aÅ›ciwe Å›wiadectwo, umacniajÄ…ce osobÄ™ ochrzczonÄ… na drodze jej wiary.

Przedruk ze „ŹródÅ‚a” Ks. Janusz SÄ…del

PO CO CHRZESTNI?

Zgodnie ze starożytnÄ… praktykÄ… w KoÅ›ciele, każdy czÅ‚owiek przystÄ™pujÄ…cy do Chrztu Å›w. winien mieć chrzestnego, chrzestnÄ… lub chrzestnych. Kodeks Prawa Kanonicznego nakazuje, iż „przyjmujÄ…cy chrzest powinien mieć, jeÅ›li to możliwe, chrzestnego” (Kan. 872). Kanon nastÄ™pny precyzuje, iż „należy wybrać jednego tylko chrzestnego lub chrzestnÄ…, albo dwoje chrzestnych” (Kan. 873). Wystarczy mieć jednego chrzestnego, a jeÅ›li ma być ich dwoje, musi to być mężczyzna i kobieta, Kanon 872 wymienia także zadania, jakie winien wypeÅ‚niać chrzestny. „Ma on dorosÅ‚emu towarzyszyć w chrzeÅ›cijaÅ„skim wtajemniczeniu, a dziecko wraz z rodzicami przedstawiać do chrztu oraz pomagać, żeby ochrzczony prowadziÅ‚ życie chrzeÅ›cijaÅ„skie odpowiadajÄ…ce przyjÄ™temu sakramentowi i wypeÅ‚niaÅ‚ wiernie zÅ‚Ä…czone z nim obowiÄ…zki” (Kan. 872).

Podobnie obowiÄ…zki rodziców chrzestnych ujmuje Katechizm KoÅ›cioÅ‚a Katolickiego, który od roli rodziców chrzestnych uzależnia rozwój Å‚aski Chrztu Å›w. Dlatego podkreÅ›la, iż „powinni oni być gÅ‚Ä™boko wierzÄ…cy, a także zdolni i gotowi sÅ‚użyć pomocÄ… nowo ochrzczonemu, zarówno dziecku, jak dorosÅ‚emu, na drodze życia chrzeÅ›cijaÅ„skiego. Ich misja jest prawdziwÄ… funkcjÄ… eklezjalnÄ… (officium)” (KKK 1255). Nie może wiÄ™c dziwić, że KoÅ›cióÅ‚ stawia im wysokie wymagania. WynikajÄ… one z troski o odpowiednie wychowanie religijne osoby ochrzczonej, dokonujÄ…ce siÄ™ w sprzyjajÄ…cej atmosferze dobrego przykÅ‚adu dawanego przez najbliższych.

W czasie udzielania sakramentu Chrztu Å›w. rodzice chrzestni w imieniu dziecka wypowiadajÄ… wyznanie wiary, ale również skÅ‚adajÄ… wyznanie wiary jako przedstawiciele wspólnoty KoÅ›cioÅ‚a, SÄ… wiÄ™c czymÅ› wiÄ™cej niż tylko Å›wiadkami aktu Chrztu. CzymÅ› wysoce nieodpowiedzialnym byÅ‚by wybór na rodzica chrzestnego kogoÅ› tylko dlatego, że jest on zamożny. Najważniejszym kryterium wyboru rodziców chrzestnych powinno być bowiem ich zaangażowanie w życie koÅ›cielne i dobry przykÅ‚ad wiary.

UtarÅ‚o siÄ™ przekonanie, że rola rodziców chrzestnych polega na zastÄ™powaniu i wyrÄ™czaniu rodziców naturalnych. Nie jest to do koÅ„ca wÅ‚aÅ›ciwe myÅ›lenie. Rodzice chrzestni winni wspierać rodziców biologicznych, czy wychowujÄ…cych chrzeÅ›niaka, w sytuacjach szczególnie trudnych, kiedy to rodzice poczujÄ… siÄ™ osamotnieni, a może i bezradni wobec problemów wychowawczych.

Zatem na rodziców chrzestnych winno siÄ™ wybierać takie osoby, które mogÄ… dawać dobry przykÅ‚ad dziecku przez styl swojego życia, poszanowanie praw moralnych i godnÄ… postawÄ™ życiowÄ…, by byli dla dziecka osobami znaczÄ…cymi. Rodzie chrzestny powinien być w jak najczÄ™stszym kontakcie z chrzeÅ›niakiem, tak by powstaÅ‚a pomiÄ™dzy nimi bliska więź duchowa. Chodzi o to, by mÅ‚ody czÅ‚owiek odczuwaÅ‚, że nie tylko może liczyć na materialne wsparcie w trudnych sytuacjach, ale przede wszystkim na modlitwÄ™, rozmowÄ™, akceptacjÄ™, również na radÄ™ czy napomnienie, kiedy zwraca siÄ™ w zÅ‚ym kierunku.

Przedruk ze „ŹródÅ‚a” Ks. Janusz SÄ…del

                                 W BLASKU OJCOSTWA ÅšW. JÓZEFA

List Pasterski Episkopatu Polski z okazji XI Tygodnia Wychowania w Polsce

Umiłowani w Chrystusie Panu, Siostry i Bracia,

W dzisiejszej Ewangelii Jezus pyta swych uczniów, za kogo uważajÄ… Syna CzÅ‚owieczego. Piotr udziela poprawnej odpowiedzi: „Ty jesteÅ› Mesjaszem”. Okazuje siÄ™ jednak, że nie rozumie, jakie jest znaczenie tych sÅ‚ów. Nie chce przyjąć tego, że Mesjasz bÄ™dzie odrzucony, doÅ›wiadczy cierpienia i spotka Go Å›mierć. W drogÄ™ wiary każdego z nas wpisana jest konieczność nieustannego rozwoju, dorastania do coraz bardziej dojrzaÅ‚ego rozumienia i przeżywania prawdy objawionej przez Boga. Konieczna jest w tym pomoc drugiego czÅ‚owieka – przewodnika, nauczyciela i wychowawcy.

W Roku Å›w. Józefa otrzymujemy piÄ™kny przykÅ‚ad wychowawcy z sercem otwartym na Boga. Åšw. Józef jest dla nas wzorem czÅ‚owieka sÅ‚uchajÄ…cego SÅ‚owa Bożego, a zarazem, jak to okreÅ›liÅ‚ Å›w. Jan PaweÅ‚ II „wcielonym wzorem posÅ‚uszeÅ„stwa” Bogu (Jan PaweÅ‚ II, Adhortacja Redemptoris custos 30). Jego otwartość na Boga i Jego SÅ‚owo sprawiÅ‚a, że staÅ‚ siÄ™ ziemskim ojcem i wychowawcÄ… Pana Jezusa.

Tegoroczny TydzieÅ„ Wychowania bardzo mocno splata siÄ™ również z osobÄ… SÅ‚ugi Bożego KardynaÅ‚a Stefana WyszyÅ„skiego, który już za tydzieÅ„, 12 wrzeÅ›nia br. zostanie ogÅ‚oszony bÅ‚ogosÅ‚awionym. Jego życie i nauczanie sÄ… Å›wiadectwem postawy ojcostwa na wzór Å›w. Józefa.

RozpoczynajÄ…c w przyszÅ‚Ä… niedzielÄ™ w naszej Ojczyźnie XI TydzieÅ„ Wychowania spójrzmy na dzieÅ‚o wychowania w Å›wietle osoby Å›w. Józefa i KardynaÅ‚a Stefana WyszyÅ„skiego. Podejmijmy zamyÅ›lenie nad tajemnicÄ… „Blasku ojcostwa”. InspiracjÄ… dla nas niech bÄ™dzie List apostolski papieża Franciszka „Patris corde” napisany z okazji 150 rocznicy ogÅ‚oszenia Å›w. Józefa Patronem KoÅ›cioÅ‚a Powszechnego oraz nauczanie wielkiego Prymasa TysiÄ…clecia.

1. Åšw. Józef – wzorem ojca

MówiÄ…c o tajemnicy ojcostwa Papież Franciszek zwraca uwagÄ™ na to, że do bycia ojcem czÅ‚owiek musi dojrzewać: „Nikt nie rodzi siÄ™ ojcem, ale staje siÄ™ ojcem”. Ojciec ÅšwiÄ™ty dodaje, że prawdziwe ojcostwo polega na podjÄ™ciu odpowiedzialnej troski za dziecko, a w szerszym sensie - na wziÄ™ciu na siebie odpowiedzialnoÅ›ci za drugiego czÅ‚owieka (PC 7).

PouczajÄ…cy jest polski wÄ…tek w papieskim nauczaniu. Papież wspomina powieść Jana DobraczyÅ„skiego „CieÅ„ Ojca”. Åšw. Józef, który towarzyszy Jezusowi, jest wobec Niego „cieniem Ojca Niebieskiego na ziemi: osÅ‚ania Go, chroni, nie odstÄ™puje od Niego, podążajÄ…c Jego Å›ladami” (PC 7). Ten piÄ™kny obraz można odnieść do każdego ziemskiego ojca, a także – do każdego wychowawcy. Każdy wychowawca ma być „cieniem Ojca niebieskiego na ziemi”.

ŹródÅ‚em prawdziwego ojcostwa jest zawsze miÅ‚ość Boga do każdego z nas. PrzepiÄ™knie wyjaÅ›niaÅ‚ to Stefan KardynaÅ‚ WyszyÅ„ski na Jasnej Górze w dniu 15 sierpnia 1979 roku: „Powszechnie mówi siÄ™, że: czas to pieniÄ…dz. A ja wam powiem: czas to miÅ‚ość! Bo my wszyscy, jak tu stoimy, jesteÅ›my owocem Ojcowej miÅ‚oÅ›ci. Nie byÅ‚oby nas na Å›wiecie, ani na tym placu, gdyby Bóg Ojciec każdego z nas nie umiÅ‚owaÅ‚ pierwszy! On ciÄ™ umiÅ‚owaÅ‚ wczeÅ›niej, zanim jeszcze twoja matka ujrzaÅ‚a ciÄ™ na swoich ramionach, zanim przytuliÅ‚a ciÄ™ do piersi. Wiedz, że nie jej miÅ‚ość do ciebie byÅ‚a pierwsza, ale miÅ‚ość Ojca niebieskiego, który wszczepiÅ‚ swojÄ… miÅ‚ość w serce twej matki, a ona ci jÄ… tylko przekazaÅ‚a. Dlatego jesteÅ›my wszyscy owocem miÅ‚oÅ›ci Ojcowej, Bożej”.

2. Åšw. Józef wzorem czuÅ‚ej miÅ‚oÅ›ci

Åšw. Józef byÅ‚ czuÅ‚ym opiekunem i wychowawcÄ…. DbaÅ‚ o peÅ‚ne dobro powierzonych mu osób. ZaÅ›wiadczaÅ‚ o tym w wielu trudnych sytuacjach, w których przyszÅ‚o mu siÄ™ znaleźć. O jednej z nich mówi Ewangelista Mateusz: Maryja „wpierw nim zamieszkali razem, znalazÅ‚a siÄ™ brzemiennÄ… za sprawÄ… Ducha ÅšwiÄ™tego” (Mt 1,18). Józef wiedziaÅ‚, że nie jest ojcem Dziecka, które ma siÄ™ urodzić i nie rozumiaÅ‚ sytuacji, w której siÄ™ znalazÅ‚. W swym sercu musiaÅ‚ przeżywać rozterki, a może nawet i gniew. W żaden jednak sposób nie chciaÅ‚ skrzywdzić Maryi. Jego miÅ‚ość do Maryi znalazÅ‚a wyraz w niesamowitej decyzji: „nie chciaÅ‚ narazić Jej na zniesÅ‚awienie, zamierzaÅ‚ oddalić JÄ… potajemnie” (Mt 1,19). ByÅ‚ gotów zrezygnować ze swoich praw, by ochronić MaryjÄ™ i ocalić Jej dobre imiÄ™.

Bóg jest czuÅ‚y. Bóg zawsze daje szansÄ™, aby rozpocząć wszystko od nowa. Nie potÄ™pia nikogo, ale z miÅ‚oÅ›ciÄ… prowadzi nas do uznania prawdy o swoim życiu. Papież Franciszek przypomina, że „nawet ZÅ‚y [szatan] może powiedzieć nam prawdÄ™, ale czyni to, aby nas potÄ™pić. Wiemy jednak, że Prawda, która pochodzi od Boga, nas nie potÄ™pia, lecz akceptuje nas, obejmuje, wspiera, przebacza nam” (PC 2). Nasze doÅ›wiadczenia zwiÄ…zane z życiem w rodzinie, a także z relacjÄ… wychowawczÄ…, potwierdzajÄ… sÅ‚uszność takiej oceny. OkazujÄ…c serce i przebaczajÄ…c zyskujemy stokroć wiÄ™cej niż ferujÄ…c potÄ™piajÄ…cymi osÄ…dami. „Wskazywanie palcem i osÄ…d, który stosujemy wobec innych, sÄ… bardzo czÄ™sto oznakÄ… naszej niezdolnoÅ›ci do zaakceptowania wÅ‚asnej sÅ‚aboÅ›ci” (PC 2). To prawda: Jeżeli w sposób niedojrzaÅ‚y przyjmujemy wÅ‚asne sÅ‚aboÅ›ci, jesteÅ›my skÅ‚onni krytykować innych. W podobnym duchu uczyÅ‚ nas KardynaÅ‚ Stefan WyszyÅ„ski. GÅ‚osiÅ‚ on, że obowiÄ…zkiem każdego nauczyciela jest „objawiać miÅ‚ość i promieniować dobrem. To jest warunkiem powodzenia w pracy wychowawczej” (Warszawa, Homilia w KoÅ›ciele seminaryjnym, 30. III 1968 r.).

3. Åšw. Józef potrafi przeksztaÅ‚cić problem w szansÄ™

Wyzwania, jakie stojÄ… dziÅ› przed rodzicami, wychowawcami i duszpasterzami mogÄ… rodzić niepokój i lÄ™k. W zwiÄ…zku z pandemiÄ…, która dotknęła nas wszystkich, jeszcze wyraźniej ujawniÅ‚y siÄ™ obecne w wielu rodzinach obawy i problemy. W żaden sposób nie wolno siÄ™ jednak poddawać i ulegać zÅ‚ym myÅ›lom. Każdy problem trzeba przeksztaÅ‚cić w twórczÄ… szansÄ™. Takie jest życie Å›w. Józefa. Patrzy na wszystko z wiarÄ… i spokojem. Zasypia, a Bóg we Å›nie pozwala mu zrozumieć sens wydarzeÅ„, w których uczestniczy i przeprowadza go przez wszystkie trudnoÅ›ci. Ojciec ÅšwiÄ™ty pisze: „Także poprzez niepokój Józefa przenika wola Boga, Jego historia, Jego plan. W ten sposób Józef uczy nas, że posiadanie wiary w Boga obejmuje również wiarÄ™, że może On dziaÅ‚ać także poprzez nasze lÄ™ki, nasze uÅ‚omnoÅ›ci, nasze sÅ‚aboÅ›ci” (PC 2). Wobec pokusy rozczarowania życiem, które czÄ™sto rozmija siÄ™ z marzeniami i oczekiwaniami mÅ‚odoÅ›ci, warto wziąć sobie do serca zachÄ™tÄ™ papieża Franciszka, by przyjmować życie takim, jakim jest: „nie ma znaczenia, czy obecnie wszystko zdaÅ‚o siÄ™ przybrać zÅ‚y obrót i czy pewne rzeczy sÄ… teraz nieodwracalne. Bóg może sprawić, że kwiaty zacznÄ… kieÅ‚kować miÄ™dzy skaÅ‚ami” (PC 4). Taka jest droga naszego duchowego wzrostu. KardynaÅ‚ Stefan WyszyÅ„ski uczyÅ‚: „szczęśliwy czÅ‚owiek, który jest z siebie niezadowolony, bo to jest punkt wyjÅ›cia” (Warszawa, Homilia w koÅ›ciele Å›w. Anny, 25, IX 1953 r.)

Ważne jest, by mieć Å›wiadomość swoich mocnych i sÅ‚abszych stron, by wiedzieć w jakiej dziedzinie jest siÄ™ niedojrzaÅ‚ym. Warunkiem tego, by być dobrym wychowawcÄ…, rodzicem czy nauczycielem jest troska o swój wÅ‚asny rozwój wewnÄ™trzny. Jakże istotna w tym procesie jest pomoc kierownika duchowego i spowiednika. Pragniemy zachÄ™cić Was, drodzy Bracia i Siostry, do korzystania z kierownictwa duchowego, a wszystkich Braci w kapÅ‚aÅ„stwie do chÄ™tnego podejmowania posÅ‚ugi kierowników duchowych, którÄ… coraz wyraźniej sÅ‚usznie postrzega siÄ™ jako jeden z priorytetów posÅ‚ugi duszpasterskiej. DziÄ™kujemy wszystkim spowiednikom, którzy w trudnych warunkach epidemii, wykorzystujÄ…c dostÄ™pne możliwoÅ›ci, ofiarnie posÅ‚ugiwali wiernym w sakramencie pokuty. Rozeznanie historii wÅ‚asnego życia prowadzi nieraz do odkrycia, że nieodzowna staje siÄ™ pomoc psychologa i terapeuty. U wielu z nas pokutuje wciąż obawa przed korzystaniem z takiej profesjonalnej pomocy, tymczasem nie jest ona niczym nadzwyczajnym i może stanowić skutecznÄ… pomoc w drodze do dojrzaÅ‚oÅ›ci.

4. Niezawodny Patron

ŹródÅ‚em odwagi i siÅ‚y dla Å›w. Józefa byÅ‚a relacja z Bogiem. To Bóg uwalniaÅ‚ serce Józefa od lÄ™ku i napeÅ‚niaÅ‚ je mocÄ… do przezwyciężenia przeciwnoÅ›ci. Papież Franciszek przypomina: „Podobnie, jak Bóg powiedziaÅ‚ do naszego ÅšwiÄ™tego: Józefie, synu Dawida, nie bój siÄ™ (Mt 1, 20), zdaje siÄ™ powtarzać także i nam: Nie lÄ™kajcie siÄ™!” (PC 4).

ÅšwiÄ™ty Józef czczony jest jako potężny patron i orÄ™downik u Boga we wszystkich potrzebach. Jego szczególnej opieki doÅ›wiadczyÅ‚o wielu Å›wiÄ™tych. Skorzystajmy z zachÄ™ty Å›w. Teresy od Jezusa: „ProszÄ™ w imiÄ™ miÅ‚oÅ›ci Bożej, aby ten, kto mi nie wierzy, spróbowaÅ‚ tego, a z wÅ‚asnego doÅ›wiadczenia zobaczy to wielkie dobro, jakim jest polecenie siÄ™ opiece tego chwalebnego patriarchy…” (Å›w. Teresa od Jezusa, KsiÄ™ga życia 6,8).

Podejmujmy piÄ™kne dzieÅ‚o wychowania ufajÄ…c, że jego owoce sÄ… niezniszczalne i pozostajÄ… na wieki. PamiÄ™tajmy o gÅ‚Ä™bokich sÅ‚owach KardynaÅ‚a Stefana WyszyÅ„skiego: „Na grobie każdego nauczyciela napisać można «Non omnis moriar» – «nie umarÅ‚em wszystek» – bo żyjesz w dzieciach, które wychowywaÅ‚eÅ›. I ducha, któregoÅ› posiadaÅ‚, a przekazaÅ‚eÅ› dzieciom i mÅ‚odzieży, tego ducha bÄ™dziesz oglÄ…daÅ‚ w owocach swoich wychowanków” (WykÅ‚ad wygÅ‚oszony do Pielgrzymki Nauczycieli, Jasna Góra, 30. VI 1957 r.).

Drodzy Rodzice, Nauczyciele, Katecheci, Wychowawcy i Duszpasterze,

Zapraszamy Was gorÄ…co do wÅ‚Ä…czenia siÄ™ w inicjatywy kolejnego Tygodnia Wychowania w naszej Ojczyźnie. Zaproszenie to kierujemy też do przedstawicieli samorzÄ…dów i osób podejmujÄ…cych misjÄ™ wspierania polskiej rodziny i szkoÅ‚y, a także do pracowników Å›rodków spoÅ‚ecznego przekazu.

Osoby zaangażowane w dzieÅ‚a wychowawcze i wszystkich wychowanków zawierzamy opiece NajÅ›wiÄ™tszej Maryi Panny, Å›w. Józefa i niebawem już bÅ‚ogosÅ‚awionego KardynaÅ‚a Stefana WyszyÅ„skiego.

Na czas modlitwy i refleksji nad kształtem wychowania w naszej Ojczyźnie z serca wszystkim błogosławimy.

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi
obecni na 389. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski,

Kalwaria Zebrzydowska 12 czerwca 2021 r.